ඉතින් අද හදිස්සියෙම මම ගමනක් යන්න කියල හිතල කන්තෝරුවෙන් එලියට බැස්ස වාහනේ නැගල. අතුරු පාරෙන් ගිහින් ප්‍රධාන පාරට දානකොටම රාළහාමි කෙනෙක් අත දැම්මා. වාහනේ හරවන්න කලින් සිග්නලුත් දැම්මා. ආසන පටිත් දාගෙන ඉන්නෙ.
"ඇයි රාළහාමි"මම ඇහැව්වා.
"මහත්තයා වාහනේ බළපත්‍රය දෙන්න""ඇයි රාළහාමි" මම බලපත්‍රය දෙන ගමන් ආයෙත් ඇහැව්වා.
"මහත්තයට වාහන වීදුරු අදුරුකරන්න බලපත්‍රයක් නෑනෙ. මම දඩකොළයක් ලියන්නෙ නෑ. ඉස්සරහ විදුරුවල ටින්ට් එක ගලවල පොලිසියට ඇවිත් පෙන්නල ලයිසන් එක අරන් යන්න"රාළහාමි එක හුස්මට කියාගෙන යන ගමන් කොළයත් ලියන්න පටන් ගත්තා.
මම රාළහාමි එක්ක ටිකක් වාද කලා. එහෙම කරන්න බෑ නේද ඒ නීතිය ලිහිලි කරල නේද කියල.
රාළහාමි කිව්වා
"මහත්තයො අපිට ඉහලින් නීතිය දන්නෙ කවුද?" කියලාමට ඉතින් කටවහගන්න වෙච්ච හන්ද එහෙම හිතල පැත්තකට වෙන කොටම වීදුරු ඔක්කොම තද කළු කරපු ඉන්ටකූලර් රථයක් පාර අයිනෙ හිටපු මාවයි රාළහාමිවයි පහුකරගෙන ගියා. මම රාළහාමි ගෙන් ඇහැව්වා
"ඇයි රාළහාමි ඒක වාහනයක් නෙමෙයිද? කියල.පිළිවෙලකට වැඩකරන රාළහාමි සරළ පිළිතුරක් මට දුන්නා.
"පොඩ්ඩක් ඉන්න එක වැඩක් ඉවර වෙනකන්"ඉතින් රාළහාමි එයාගෙ පොඩි වැඩේ ඉවර කරල ලයිසන් එක සාක්කුවෙ දාගෙන ලියපු කොලේ මගේ අතේ තිබ්බා.
ඒකත් අරන් මගෙ හිතේ තිබ්බ තව දේවල් ටිකකුත් රාළහාමිගෙ මූණට කියල එන්න පුළුවන් හැකියාවක් තිබ්බ හන්ද මම ඒවායෙන් ටිකක් කියල එන්න හැරුණා. රාළහාමි ඒ දේවල් කිව්වෙ එයාට නෙමෙයි වගේ හිටියා.
හැමදාම තැලෙන්නෙත් නීතිය ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙත් අපිවගේ පොඩි අයට තමයි.
