Tuesday, April 26, 2011

සුපි නූඩ්ල්ස්


මේ කියන්‍න යන්නෙ අවුරුදු කාලෙ මට වෙච්ච කතාවක්. අවුරුදු වලට නෑදෑයො ගෙදර එනවනෙ. ඉතින් ඔය වගේ නෑදෑයො කට්ටියක් අපේ ගෙදරත් ආවා. ඒ අය එක්ක තව අවුරුදු පහක විතර හුරුබුහුටි පොඩි එකෙකුත් හිටියා.  මේ අය කොළඹට කිට්ටුව ඉන්න අය. ඉතින් දවල්ට කන්න සෙට් වෙන වෙලාවත් ආවා. අර පොඩි එ‍කා ඉතින් අ‍ඩන්න ගත්තා බත් කන්න බෑ කියල.  වදෙන් පොරෙන් බත් කවන්න ගියත් මූ නෙමෙයි බත් කෑවෙ. ඊට පස්සෙ ළමයගෙ අම්ම අහනවා මොනවද කන්න පුළුවන් කියල. පොඩි එකා කිව්වා ගත් කටටම සුපි නූඩ්ල්ස් කියල. අයියෝ ඉතින් ලමයගෙ මාමාට (ඒ කියන්නෙ අහිංසක ම‍ට) තමයි සිද්ධවුනේ වහන්න ඔන්න මෙන්න තියල කඩේ දුවන්න. අපි ඉතින් ඉන්නෙ කොළඹින් ටිකක් දුර (කිලෝමීටර් 20ක් විතර) වුනත් වැඩ කරන්නෙ කොළඹ හන්ද ඔය කෑම ගැන පොඩ්ඩක් දන්නවා. 

ඉතින් මම පලවෙනි කඩේට ගියා. ඒ බට්ට මුදලාලිගෙ කඩේ. මම ඇහැව්වා මුදලාලි සුපි නූඩ්ල්ස් තියනවද කියල. එතකොට මුදලාලි කඩේ පෙරළගෙන හොයල කිව්වා සුපි කියල ජාතියක් නෑ හරිස්චන්ද්‍ර එක තියනවා දෙන්නද කියල. මුදලාලි හිතල තියල තියෙන්නෙ සුපි කියන්නෙ කොම්පැණියක් කියල.
තවත් ඉතින් කතා කරල වැඩක් නැති හන්දා මම ඊළග කඩේට ගියා. ඒ කඩේ අක්ක ගෙන් සුපි නූඩ්ල්ස් ගැන ඇහැව්වහම එයා කිව්වෙ එයාල ගාව තියෙන්නෙ ප්‍රීමා එක විතරයි කියල. අනේ ඉතින් ටවුමෙ තියන විච්චූර්න ගැන ගමේ අය දැනගන්නකොට පරක්කු වෙනවනෙ.

ඔය වගේම තව සිද්ධියක් කාලෙකට කලිනුත් මට වුනා. හැබැයි වුනේ සන්නිවේදන දොෂයක් හන්දා. මේ සිද්ධිය වෙච්ච කාලෙ තමයි අපි සීඩී රයිට් කරන්න පටන් අරන් තිබ්බෙ. අපි කිව්වෙ මමයි හේමාලුයි. සී ඩී එකක් රයිට් කරල නිකන් තිබ්බහම ලස්සන නැති ගතියක් අපි දෙන්නටම තිබ්බා. ඒක හන්දා සී ඩී එකක් රයිට් කරල ඒක උඩින් ලස්සන ස්ටිකර් එකක් අලවන්න අපි පුරුදු වෙලා හිටියා. ඒ වුනාට මේක මිල අධික වැඩක්. ඒ ස්ටිකර් ආපු මුල් දවස්ම හන්දා ස්ටිකර් එකක් රුපියල් 15ක් විතර වුනා. ඒක හන්දා ඔය ප්‍රශ්නෙට ආදේශක ‍හොය හොය හිටියෙ. හේමාල් දවසක් බත්තරමුල්ලෙදි A3 සයිස් එකේ සුදු (plain) ස්ටිකර් කොළයක් අරන් තිබ්බා. ඉතින් ඔය කොලෙන් අපේ වැඩේ රුපියල් 7කට විතර කරගන්න පුළුවන්. මම ඉතින් හේමාල් ගෙන් කොලේ ගැන විස්තර අහනකොට ටිකක් ගනන් උස්සලා තමයි කියන්නෙ. ගන්න ඕනෙ තැනත් කිව්වා.  ඊට පස්සෙ කියනවා ඕක තියෙන්නෙ ඒ කඩේ විතරයි වෙන කඩවල නෑ පුළුවන්නම් හොයල ගෙනෙන් කියල ලොකු කතාවකුත් කිව්වා.

මමත් ඉතින් ඒ කඩේට ගියහම ස්ටිකර් කොළ ටික ඉවරයි කියල කිව්වා. එත් මමත් අතඇරියෙ නෑ. ආවා කඩුවෙලට. ඇවිත් පොත් සාප්පුවකට ගිහින් ඇහැවිවා A3 සයිස් එකේPlain (ප්ලේන්) ස්ටිකර් කොළ තියනවද කියල. කඩෙන් කිව්වා ඔව් තියනවා කොච්චර ගන්නද කියල.

මට මාර සන්තෝසයක් දැනුනා. මොකද බත්තරමුල්ලෙ විතරක් තියන කොලේ මෙන්න බොලේ කඩුවෙලත් තියනවා. හේමාල්ට ඕක කියන විදිහත් මතක් කර කර මම කිව්වා මට කොළ 5ක් ගේන්න කියල. හදිස්සියට ගාන කීයද කියල අහන්නත් බැරිවුනා. 

ටික වෙලාවකින් අංකල් ලොකු ස්ටිකර් කොල 5ක් ගේනවා. දීල මට කියපි කොයි ජාතියෙ ප්ලේන් එකක්ද බලන්නෙ ? කැමති එකක් ‍ගන්න කොළයක් 35 කියල. 

ඊට පස්සෙයි මට වැඩේ තේරුනේ. අංකල් ගෙන් ප්ලේන් (Plain) ස්ටිකර් ඉල්ලුවහම එයා හිතල තියෙන්නෙ (Plane) ගුවන් යානා තියන ස්ටිකර් කොල කියල. ඉතින් මට එපා කියල අකුලන් ආවා. මොනව කරන්නද?



Sunday, April 10, 2011

දෑසත් පෙනේ නම්

දවස නම් ඊයෙ තමයි. වෙලාව දවල් දොලහට විතර ඇති. අළුත් අවුරුද්දට අළුත් ඇදුම් ගන්න මමත් බිරිදත් බත්තරමුල්ලෙ රෙදි සාප්පුවකට ගියා. බිල ගෙවන තැන දිග පෝලිමක්. එතන බිරිදව රදවල මම ටිකක් පිට වීමෙ දොර ලගට ආවා.

අනේ නෝනා අනේ මහත්තයා
පින් සිද්ධවෙයි
දවල්ට කෑම එකක් කන්න
කීයක් හරි දෙන්න

වයස අවුරුදු 65ක විතර තාත්ත කෙනෙක්. එයාගෙ බිරිදව අතේ එල්ලගෙන අනිත් අතින් සුදු සැරැයටියක් එක්ක. හිතට පොඩි තිගැස්මක් ඇතිවුනා ඒ ඉල්ලීමට. අන්ධ කෙනෙක් හව්හරනක් නැතුව වයසට ගියහම මොකද වෙන්නෙ කියල දැනෙන්න පටන් ගත්තා. මමත් කන්නඩි දානවා. ඒ දාන්නෙත් ස්ටයිල් එකට නෙමෙයි කියලත් මම දන්නවා. පොඩ්ඩක් පෙනීම දුර්වල වුනහම වෙන අපහසුතා ගැන මටත් අවබෝධයක් තියනවනෙ. ඉතින් ඇස් දෙකම පේන්නෙ නැති වුනහම!

එදා නාරාහේන්පිට බේස්ලයින් පාරෙ යනකොට තවත් සීයා කෙනෙක් පාර අයිනෙ බෝඩ් එකක් එල්ලගෙන ඉන්නවා.
Help for get a lens
කියල. එන වාහනයක් වාහනයක් ගානෙ තමන්ගෙ දුක කියන්න බැරිහන්දා දෑස් පෙනෙන අයට පේන්න ඒ සීයා බෝඩ් එකක් එල්ල ගෙන. ඒත් හුගක් දෙනෙකුට දෑස් පේන්නෙ නැති ගානට එතන පහු කරගෙන ගියා.

මම රස්සාව කරන්නෙ මෘදුකාංග සමාගමක. උදේ ඉදන් රෑ වෙනකන් ඇස්වලින් කදුළු එනකන් තිරය දිහා බලාගෙන කොටන එක තමයි රස්සාව. (ගෙදර ආව කියල ලොකු වෙනසක් වෙන්නෙත් නෑ) රස්සාවට අමතරව කරන හුගක් දේවල් ඇහැත් එක්කම බද්ධ වෙලා. චිත්‍රප‍ටි බැලිල්ල ඡායාරූපකරනය වාහන එලවිල්ල. බැරිවෙලා හරි අනාගතේ මේ හිගාකන්නෙ මම නම්!

මගේ හිත සෑහෙන්න දුරගියා. පසුම්බිය‍ට අත ගියෙ නිකන්ම. මේ සිදුවීම් අවසාන වෙනකොට බිරිදත් එලියට ආවා. එයත් දෙපාරක් හිතන්නෙ නැතුව අතේ තිබ්බ ඉතුරු සල්ලි ඔක්කොම ඒ යුවලට දුන්නා.

හවස් වරුවෙම මගෙ හිතේ තිබ්බෙ මගෙ ඇස් නොපෙනුනොත් මම මොකද කරන්නෙ කියල. මාලිංග මල්‍ලිගෙ ගෙදරදි කට්ටිය හම්බවෙච්ච වෙලාවෙත් අපි මේ ගැන කතා වුනා. සදරුවන් නම් කිව්වෙ ඇස් පේන්නෙ නැති මෘදුකාංග ශිල්පියො ඉන්නවා කියල.

ඒ කතා බහ අවසානයෙදි මාලිංග ඔය උඩ තියන වීඩියෝ එක මට දුන්නා බලන්න. හදවතට දැනෙන වීඩියෝ එකක්. අපිටත් අපේ ඇස් දෙක දෙන්න පුළුවන් නම් තවත් කෙනෙක් වෙනුවෙන්....

Tuesday, April 05, 2011

සෙවනැල්ල

අපි පොඩිකාලෙ අපේ වැඩිහිටියො කියල දුන්නෙ
"තමන් හිසට තම අතමය සෙවනැල්ල" කියල.
අපිත් ඒක හිස් මුදුනින්ම පිළි අරගෙන වැඩ කලා.
හැබැයි දවසක් මම පාරෙ යනකොට
ත්‍රීවීල් එකක පිටිපස්සෙ ගහල තිබුනා
"ආලෝකය නැතිවිටදී සෙවනැල්ලද තමාට පිටුපායි" කියල
අනේ මන්දා. හිතට දැනිච්ච හන්දා මාත් ඔහේ කුරුටුගාල දැම්මා.

ශිෂ්‍යත්වෙත් එක්ක අතුරු කතා

පහේ ශිෂ්‍යත්වෙ ඉවරයි. පළවෙනියො දෙවනියො තේරිලත් ඉවරයි. පාස් වෙච්ච දරුවො සතුටු වෙලත් ඉවරයි. ෆේල් වෙච්ච දරුවො දෙමව්පියන්ගෙන් මෝඩයා පොල් බ...