දැක්ම...(Perception)

මේ මට ලැබිච්ච විද්‍යුත් ලිපියක්. සෑහෙන වටින ලිපියක්. සිංහලෙන් පරිවර්තනයක් ඉදිරිපත් කරන්න හිතුවෙ ඒකයි. මගේ භාෂා ඥානය ගැන සමාවන සේක්වා....

වර්ෂ 2007 ජනවාරි මාසෙ සීතල උදෑසනක වොෂින්ටනයේ උමං දුම්රිය පොළක මිනිසෙක් වයලීනයක් ආධාරයෙන් සංගීත ඛණ්ඩ හයක් විනාඩි 45ක් පුරාවට වාදනය කරමින් සිටියා. මේ කාලය පුරායට දුම්රිය පොළ හරහා මිනිසුන් දෙදහසක් පමණ ගමන් ගන්නට ඇති. නමුත් ඔවුන් යුහුසුළුව තම තමන්ගේ පාඩුවේ නිරත වුනා. වාදනය ආරම්භ වී විනාඩි තුනකට පස්සෙ මැදිවියේ මිනිසෙකු වාදකයෙක් විසින් වාදනය සිදුවන බව දුටුවා. ඔහු තමන්ගේ ගමන තත්පර කිහිපයකට නවතා එතැන නතරවී නැවතත් වේගයෙන් ඔහුගේ ගමන් ඇරඹුවා.

විනාඩි 4කට පස්සෙ

වයලීන වාදකයා තමන්ගේ පළමු ඩොලරය උපයාගත්තේ නතරවීමට වෙලාවක් නොතිබ්බ ගැහැණියක් විසින් යන ගමන් විසිකල කාසියකින්.

විනාඩි 6කට පස්සෙ

තරුණ මහතෙක් තාප්පය‍ට හේත්තු වෙලා සංගීතය රස විදින්න හැදුවත් අවසානයේ ‍සුළු මොහොතකට පසු ඔරලෝසුව දෙස දෙනෙත් හෙලා නැවතත් ගමන් ආරම්භ කලා.

විනාඩි 10කට පස්සෙ

මවත් සමග පැමිණි වයස අවුරුදු තුනක් විතර වෙච්ච කුඩා දරුවෙක් වයලින් වාදනය රසවිදීමට කැමැත්තෙන් මදක් නතර වුනත් අම්මා නැවත දරුවා ඇදගෙන යාම නිසා දරුවාට එම අවස්ථාව මගහැරී ගියා. දරුවා නැවතත් නතර වුවද සිදුවුයේ පළමුවෙන් සිදුවූ දෙයමයි. තවත් දරුවන්ටත් මෙම සිදුවීමට මුහුණ දීමට සිද්ධ වුනා.

විනාඩි 45ට පස්සෙ

වාදකයා සිය වාදනය නොකඩවා ඉදිරියට කරගෙන ගියා. මිනිසුන් හය දෙනෙක් පමණක් මද වේලාවක් නැවතී සංගීතය රස වින්දා. විසි දෙනෙකුන් පමණ මුදල් ලබාදී තමන්ගේ කටයුතු සදහා වේගයෙන් පිටත්වී තිබුනා. අවසානයේ වාදකයා එකතු කරගත් මුදල ඩොලර් 32ක්.

පැයකට පස්සෙ වාදනය නැවතුනා. නිශ්ශබ්ද තාවය නැවතත් පැමිනියා. කිසිවෙකු දැක්කේවත් අදුරගත්තේවත් අත්පොළසන් දුන්නේ වත් නෑ.

නමුත් කිසිවෙකු ඒ ලොව පතල වාදකයෙක් වන ජෝෂුවා බෙල් බව දැන සිටියේ නෑ. ඔහු වාදනය කලේ ලෝකයේ ලියැවුන අමාරුම සංගීත ඛන්ඩ කිහිපයක්. ඒ සදහා ඔහු භාවිතා කලේ ඩොලර් මිලියන 3.5ක් වටිනා වයලීනයක්. මෙම සිදුවීමට දෙදිනකට පෙර බෝස්ටන් ශාලාවේ පැවති ඔහුගේ සන්දර්ශනයට ඩොලර් සියය බැගින් ටිකට් විකිණුනේ ශාලාව පිරෙන්න.

සත්‍යය සිදුවීම මෙයයි. ජෝෂුවා බෙල් මෙසේ අප්‍රසිද්ධ වේශයෙන් දුම්රිය පොළ වල වාදනය කලේ Washington Post පුවත්පතේ දැක්ම, කැමැත්ත සහ මිනිසුන් ගේ ප්‍රමුඛතා (perception, taste and people's priorities) පිළිබද අත්හදාබැලීමක් ලෙසයි. මෙහිදි පැන නැගුනු ප්‍රශ්නය මෙයයි.මෙවැනි පොදු තැනක නොගැලපෙන වෙලාවකදී එවැනි අත්දැකීමක් අගය කොට සැලකිය හැකිද? එවැනි කුසලතාවයක් හදුනාගත හැකිද?

නමුත් එක් වැදගත් නිගමනයක් මේ අත්දැකීමෙන් අපට ලගා කරගත හැකියි. ඒ මෙවැනි ලෝක ප්‍රකට සංගීතඥයෙකු විසින් ලොව වටිනාම සංගීත භාන්ඩ යොදා ලොව අනර්ඝ සංගීත ඛණ්ඩය වාදනය අපට මග හැරි ගියා නම් අපේ ජිවිතයේ කොපමන සුන්දර දේවල් ඉබේ මගහැරිගොස් ඇතිද?

If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world, playing some of the finest music ever written, with one of the most beautiful instruments ever made.... How many other things are we missing?

References

රජයේ තොරතුරු කේන්ද්‍රය

ඇත්තටම මේ මාතෘකාව කථා කරන්න ඕනෙ තාක්ෂණය ගැන තියන බ්ලොග් අඩවියෙ වුනාට ඒක මෙතනදි කතා කලාට වරදක් මම දකින්නෙ නෑ. රජයේ තොරතුරු කේන්ද්‍රය කියන්නෙ රජය විසින් ඉදිරිපත්කරපු වෙබ් අඩවියක්. http://www.gic.gov.lk/gic/index.php කියන යොමුවෙන් මේ වෙබ් අඩවියට ඇතුලත් විය හැකියි. රජයේ දෙපාර්තමේන්තුවල ආයතන වල සිද්ධ වෙන්නෙ මොනවද ඒ පිලිවල මොකක්ද ඒ සදහා අමතන්න ඕනෙ කාවද? දුරකතන අංක, ලිපිනයන්, ඊමේල් ආදිය මෙහි පළකරල තියනවා. මේ ආයතන ආකරාදී පිළිවලටත් වර්ගීකරන පිළිවෙලටත් තියනවා. හරිම ලේසියි, හරිම පහසුයි. ඒ විතරක් නෙමෙයි. සිංහල සහ දෙමළ භාෂාවන්ගෙනුත් මේ අඩවිය සමන්විතයි.

උප්පැන්න සහකතිකයක්, ජාතික හැදුනුම්පතක් හදාගන්න, අවශ්‍යකරන දේවල් දැන් ඔක්කොම එක තැනකින් බලා ගන්න පුළුවන්. හැමතැනම රස්තියාදු වෙන්න ඕනෙ නෑ.

ජීවිතයට වැදගත් ඊ මේල් පණිවිඩයක්

කාලෙකට පස්සෙ තවත් හොද ඊ මේල් එකක් හම්බවුනා. ඒක ඒ විදිහටම දාන එක ගැන සමාවෙන්න ඕනෙ. මේ ලිපියෙ ජීවිතයට යමක් ලබාගන්න පුළුවන් කියන විස්වාසය මට තියන හන්ද තමයි මේක පළ කරන්නෙ.

සීයාගේ සෙනෙහස

කාලෙකට පස්සෙ අපේ පවුලෙ සහෝදරයො ටික එක්කහුවෙච්ච වෙලාවක එක එක මාතෘකා කතා කර කර හිටියා. ඇත්තටම ඒක බොහොම සුන්දර හැන්දෑවක්. මොකද අවුරුදු ගානකට පස්සෙ තමයි එහෙම අවස්ථාවක් ආවෙ. ඔය වෙලාවෙ අපේ චතු අයිය තමයි අපිට මේ කතාව කිව්වෙ. බ්ලොග් සටහනකට වැදගත්වෙයි කියල. ගොඩක් කාලෙකින් බ්ලොග් එක පැත්ත පලාත බලන්න බැරිවුන හන්ද මටත් හිතුනා ඒ විස්තරේ කියන්න. මේක අයියගෙ යාළුවෙක් ගෙ අත්දැකීමක්.

සිද්ධිය වෙලා තියෙන්නෙ රාජගිරියෙ බස් රථයකදි. මේ කියන දවසෙදි බස් එකේ සෙනග ටිකක් ඉදල තියනවා. රාජගිරියෙ බස් නැවතුම්පොලෙන් බස් එක අද්දනකොටම කුඩයක් අරගෙන සුදු සරමකුයි සුදු ෂර්ට් එකකුයි ඇදගත්ත වයස අවුරුදු 80ක විතර සීයා කෙනෙක් හෙමින් ඇවිත් බස් එකේ එල්ලෙන්න හදල. ඔන්න ඉතින් මේ බස් එක නවත්තල පාපුවරුවෙ අය බැහැල මේ සීයාව නග්ග ගත්තා කියමුකො. එතන සීට් එකේ හිටපු තරුණයෙක් ඒ සීයට නැගිටල ඉඩක් දීල. සීයා නැගිටගෙනම ඉදල සීට් එක අල්ලගෙනම. ඔන්න ඊට පස්සෙ බස් එක යන්න හදනකොටම මේ සියා කිව්වලු පොඩ්ඩක් ඉන්න කියල.

ඔන්න එතකොට බස් එකේ කට්ටිය දැක්කලු ටිකක් එහායින් වයස 70ක 75ක විතර ආච්චි කෙනෙක් හෙමින් බස් එක දිහාවට එනවා. ඉතින් අන්තිමට මේ ආච්චි හෙමින් ඇවිත් බස් එකට ගොඩවෙලා. ගොඩවෙච්ච ගමන් අර සීයා අල්ලගෙන හිටපු සීට් එක ආච්චිට දුන්නා. ගොඩත් සංවේදී අත්දැකීමක්. විවාහවෙලා අවුරුදු 40ක් 50ක් ගිහිල්ලත් ඒ අය අතර තියන සමගිය සමාදානය. අන්‍යෝන්‍ය අවබෝධය ආදරය එකිනෙකාට තියන ගරුකිරීම කොච්චරද. අද කාලෙ බැදල මාස කිපයකින් වෙන් වෙන ‍ජෝඩු ඕන තරම්. ප්‍රශ්න නම් නැත්තෙ කාටද? මේ සීයටයි ආච්චිටයිත් ඒ කාලෙ ප්‍රශ්න තියෙන්න ඇති. අදත් තියනවා ඇති. ඒත් ඒවා ඒ අයගෙ ජීවිතවලට ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි වෙන්න ඇති.