මගේ ආදරණිය දුවේ,
අදින් තුන් මසකට පෙර ඔබ අප
කැදැල්ලට වඩිනවා යයි ඇසූ කල්හිම මා පස්වනක් ප්‍රීතියෙන් පිනාගියේ මගේ ජීවිතයේ කවත්
එක් වැදගත් කඩඉමක් ඔබ නිසා පසු කරන
වග දැනුනු නිසාය. නමුත් දස මසක් තැබූ බලාපොරොත්තු සුන්වී ගියේ ඔබ මා තුරුලට
පැමිණේයයි සිතාහුන් දිනයට පෙරදා අපෙන් සමුගත් මොහොතේදීය. ජීවිතය සහ බලාපොරොත්තු
කෙතරම් අවිනිශ්චිතදැයි ඔබ මට කියා දුන්නෙහිය. ජීව්තය ගැන සිතා නොසැලී සිටීමට අවැසි
ශක්තිය ලබාදුන්නේ ඔබය. නමුත් මේ ලොව ප්‍රීතිමත්ම සහ ආදරණියම පියා වීමේ ගෞරවය ඔබ
විසින් මට අහිමි කලත් ඒ ගැන අබමල් රේණුවක් වත් තරහක් ඔබ ගැන මා තුල නැත. බොහෝ
දෙනෙක්ට ඔබ අමතක වූවත් අම්මාත් මමත් තවමත් ඔබ ගැන දෙදෙනාට හොරෙන් වැලපෙන්නෙමු.
දුවේ,
කිසිදා ඔබව නුදුටු නුඹේ අම්මාටත් මගේ අම්මාටත් නුඹව
සිහිනෙන් පෙනෙද්දී දෑසින් නුඹේ වත දුටු මට සිහිනෙන් නැතත් සැම විටම නුඹව මැවි
පෙනෙයි. නුඹව වළ දැමූ ඒ පාළු සුසානය පසුකරයන හැම මොහොතකම වාහනයේ ඇක්සලේටරය බුරුල්
වී නැවත තද වෙන්නේ නුඹ නැති දුක නැවත ඇතිවීම වළක්වන්නටය.
දුවේ
නුඹ සිටියානම් මම දැන් තුන් මසක් වයසැති පියෙකි.
නුඹේ මව ඇගේ ප්‍රසූති නිවාඩු අවසන් වී දුකින් වැඩට යාමට සැරසෙනු ඇත. අවාසනාවට දැන්
ඒ කිසිවක් සිදු නොවේ.
දුවේ
මේ නුඹ ගැන ලියනා අවසාන වතාවයි. නැවතත් මෙවැනි
අකල් වියෝවක් කිසිදා නුඔට නොලැබේවා!
මීට
නුඹේ තාත්තා
