මගේ සියවෙනි පෝස්ට් එක - අපි කොයිබටද?

මේ මෙම ලියන සියවෙනි පෝස්ට් එක. මට හම්බවෙන කාලය කළමණාකරනය කරගෙන ලියන හන්ද හෙමින් ලියන්නෙ. මේ පෝස්ට් 100ට හිනා යන කතා, හිනා නොයන කතා, වැදගැම්මක් නැති කතා, හිතන්න තියන කතා, ඇත්ත කතා, මඩ කතා, අත්දැකීම් ඔක්කොම තියනවා. ඒ අස්සේ මෙලෝ යකෙකුට තේරෙන්නෙ නැති මෙලෝ රහක් නැති පෝස්ටුත් නැතුවම නෙමෙයි.

මම ඉපදුනේ අසූව දශකයෙ මුලම. ලංකාව සිංගප්පූරුවක් වෙන්න අඩිතාලම දැම්ම විවෘත ආර්ථිකේ හඳුන්වලා දුන්න මුලම කාලෙ.ඒකත් එක්ක ගොඩක් අළුත් දේවල් අතපතගාන්න හම්බවුනා. ඒත් අපේ කාලෙ විද්‍යුත් යුගයක් නෙමෙයි. රූපවාහිනියවුනත් අපිට හුඟක් අළුත් දේවල්. මේ තත්ත්වෙ 1990න් පස්සෙ හුඟක් වෙනස් වෙනවා. ළමයින්ට ඉලෙක්ට්‍රොනික මෙවලම් හම්බවෙනවා. අද මගේ මේ පෝසට් එක වෙන් වෙන්නෙ මේ වෙනස්වීම ගැන මට දැනෙන කරුණු කියන්න.

මගෙ සීයයි තාත්තයි දෙන්නම ගනන් හදන්න පාවිච්චි කලේ පැන්සලකුයි කොලේකුයි. එහෙම ගනන් හදල පුරුදු වෙලා එයාලට මනෝමෙන් ගනණනක උත්තරය දෙන එක හුඟක් ඉහල අගයක තිබුනා. අපේ කාලෙත් අපි කොලෙන් ගනන් හදන්න පුරුදුවුනත් පහුකාලෙ ආපු කැල්කියුලේටරේ හන්දා තාත්තලගෙ තරම් අයි කිව් එකක් අපිට තිබ්බෙ නෑ. අපෙන් පස්සෙ පරම්පරාව (මම මෙහෙම විශේෂයෙන් කියන්නෙ 90න් පස්සෙ ඉපදිච්ච බහුතරය ගැන) පාවිච්චිකරන්නෙ කැල්කියුලේටර් විතරයි. එතකොට මනෝමෙ තාක්ෂනේ පැත්තට බර වෙනවා. නිවැරදි තාවය 100% වුනාට හිතාමතා වැඩ කරන්න ටිකක් අමාරුවෙනවා.

මෙතනින් එහාට මගෙ සීයාගෙ කාලෙ ගැන කතා කරන එක වැඩක් නෑ කියල හිතෙනවා. ඒ කාලෙ තාක්ෂනේ කියල දෙයක් තිබ්බෙ නැති හන්දා. ඒක හන්දා තාත්තගෙන් පස්සෙ පරම්පරාව ගැන කියන්නම්.

මගෙ තාත්තගෙ කාලෙ තාත්තල රටේ ලෝකෙ වෙන දේවල් ගැන දැනගත්තෙ රේඩියෝ එකේ කියන ප්‍රවෘත්තිවලින් එහෙමත් නැත්තම් පත්තර වලින්.  පස්සෙ කාලෙ වෙනකොට ටීවි එකෙනුත් ඒවා බලන්න පටන් ගත්තා. අපේ කාලෙත් මේ හැම දෙයක්ම තිබ්බා. අපිත් එ විදිහටම “නිවුස්“ ඇහැව්වා. මට අදටත් මතකයි විජය කුමාරතුංගට වෙඩි තිබ්බ වෙලාවෙ, ප්‍රේමකීර්ති මරපු වෙලාවෙ නිවුස් වලට කියනකොට අහල පහල මිනිස්සු ඇවිත් ඒවා ටීවි එකේ පෙන්නන කම් බලන් හිටපු හැටි. අපේ තරුණකාලෙ වෙනකොට අපිට ඉන්ටනෙට් හම්බවුනා. දැන් තියන අධිවේගෙ නෙමෙයි. 56kbps මොඩම් එකක් ගහල ඒකෙන් 30kbps වේගයක් වත් ඇවිත් 10 kb විතර ඉමේජ් එකක් ඩවුන්ලෝඩ් වෙන්න 3-4 පාරක් ඩිස්කනෙක්ට් වෙලා විනාඩි 5කින් ඒ දේ කරගන්න පුළුවන් කාලයක්. දැන් ලමයින්ට මේ කියන දේවල් තේරෙනවද මන්දා. දැන් හැම දේම ඉන්ටනෙට් නිවුස් වලින් තියන හන්දා අළුත් පරපුර හරිම අප්ඩේට්. ඒත් පත්තරයක් ගත්තහම මුල ඉඳන් අගටම පත්තරේ කියවපු පරම්පරාව අපි වෙන්න ඕනෙ. පත්තරේ තියන කෙටිකතාව කවි පිටුව චිත්‍රකතාව කියවපු අන්තිම පරපුරෙන් බිහිවෙච්ච අංකුර කවියො කෙටිකතා ලියපු අය නොවෙන්න මේ අළුත් පරම්පරාවෙන් බිහිවෙච්ච කවියො කතා කාරයො අතේ ඇඟිලි ගානට ඉන්නෙ.

කතාවක් කියවන්න කවියක් විඳින්න විතරක් නෙමෙයි සින්දුවක් රසවිඳින්න වත් අළුත් පරම්පරාවට ඉඩක් නෑ. හැමදේම රැල්ලට වෙනකොට මිනිස්සුන්ගෙ අදහස් මොට වෙනවා. ශාස්ත්‍රීය සංගීතය කියනදේ ගැන අළුත් පරම්පරාව දන්න ප්‍රමාණය හරිම අඩුයි. මහගමසේකරව දන්නවද කියල අහපුවහම එයාගෙ සයිට් එක මොකක්ද කියල අහපු පොඩි එකෙක්ටත් මම කාලයක් ඉගැන්නුවා.

ඒකාලෙ අපි චිත්‍ර ඇන්දා. ඒ ඇන්දෙ චිත්‍රෙපාත් වල. එම් එස් පේන්ට් වල වත් පොටෝෂොප් වලවත් නෙමෙයි. අපි අකුරු ලිව්වෙ මුලින් වැලිපිල්ලෙ. ඊලඟට ඩබල් රූල් පොත්වල. ඉස්සර නම් අපිටත් අකුරු හැඩයට ලියන්න පුළුවන්. ඒත අද කී බෝඩ් ටයිප් කරන හන්දා හරිම අමාරුයි. මුතුවගේ අකුරු ලියාගන්න බැරිවුනත් තාම මොකක් කරල හරි චිත්‍රයක් ඇඳගන්න පුළුවන්. පස්සෙ පරම්පරාවල අයට ඒ හැමදේම අමාරුයි. ඒක හන්දා ඒවා වර්ක්ෂොප් දාල උගන්නන්න වෙලා

අපි අපේ දෙමව්පියන් එක්ක තියන සම්බන්ධය අපෙන් පස්සෙ පරම්පරාවල මම දකින්නෙ හුඟක් අඩුවෙන්. දැන්කාලෙ ලමයිනට අම්මල තාත්තල ඕනෙ වෙන්නෙ පන්තියන්න සල්ලි ඉල්ලගන්න විතරයි. සමහර ලමයි සල්ලි දුන්නොත් ඉගනගන්නවා කියලත් කියනවා. ඒ තරම් ඒ සම්බන්ධය “බිස්නස්“ එකක් වෙලා.

ඉස්සරට සාපේක්ෂව ලමයින්ගෙ කලා හැකියාවන් මොට වෙලා. පොඩි ළමයින්ට තියන රියැලිටි තරඟවලින් කලාත්මක හැකියාවෙන් පිරිච්ච දරුවො හදන්න පුළුවන් කියන අයත් ඉන්නවා. එත් තරඟයක් හන්දා ලමයි අතර තරඟය වැඩි වෙලා ඉරිසියාව වෛරය වගේ දේවල් ඇතිවෙන එක නවත්තන්න බෑ

මම මේ පෝස්ට් එක ලියන්නේ අපේ පරම්පරාවෙ තමයි අන්තිමටම පොරවල් ඉන්නෙ කියන එක කියන්න නෙමෙයි. ඒත් දැන් තියෙන්නෙ සල්ලි හොයන්න හැල්මේ දුවන සංස්කෘතියක්. මේ සංස්කෘතියත් එක්ක මිනිස්සුන්ගෙ සිතුවිලි ගොඩක් ආත්මාර්තකාමී වෙලා. මිනිස්සු (විශේෂයෙන් දැන් කාලෙ ලමයි) සමාජයත් එක්ක තියන සහසම්බන්දෙ අඩුවෙලා. යාන්ත්‍රිකව හිතන්න පුරුදු වෙලා. අපේ කාලවලත් විදුහල්පති තුමාට පිනා කිවුව අය හිටියා. ඒත් අද බහුතරේ කියන්නෙ එහෙම. අපි වැඩිහිටියන්ට ගෞරවයෙන් කතාකලාට අද ඒක ඌ මූ අරූ වගේ විශේෂන වලට බැහැල.

මේක ගොඩක් දිග වෙන්න තියන පෝස්ට් එකක්. කියවන එක නීරස වෙන්න පුළුවන් හන්දා මම තවමත් අත් දකින පොඩි කතාවක් කියල නවතින්නම්.

අපි හැමදාම කලේ අපිට පට්ට සංස්කෘතියක් තිබ්බා, අපි විජයගෙන් පැවතගෙන එන්නෙ, ඉස්සර අපේ රජවරු රුවන්වැලි සෑය හැදුවා වගේ කතා කිය කිය වංශෙ කබල් ගෑව මිසක් ඒක පවත්වාගෙන යන එක නෙමෙයි. ඒ කාලෙ සීගිරියෙ චිත්‍ර අඳින කාලෙ යුරෝපෙ හරි ජනාවාසයක් වත් තිබ්බද දන්නෙ නෑ. අපිට වැරදුනේ සුද්දා ඇවිත් අපේ ඔක්කොම හූරන් ගිය හන්දා කියල සුද්දා පිටින් දාල බේරෙන්න අපි තාමත් හිතනවා.

මගෙ ඥාතියො දෙන්නෙක්ගෙ එකම වයස් කාන්ඩෙ දරුවො දෙන්නෙක් ඉන්නවා. එක්කෙනෙක් ඉන්නෙ ලංකාවෙ. අනිත් එක්කෙනා ඉන්නෙ ස්විට්සර්ලන්තෙ. නිදහස් අධ්‍යාපනය නැතත් ඉගනීම කියන දේට ස්විට්සර්ලන්තෙ හුඟක් පහසුකම් තියනවා.

ලමයි දෙන්නටම ඉන්ටර්නෙට් භාවිතය ගැන හොඳ දැනුමක් තියනවා. හැබැයි ස්විට්සර්ලන්තෙ දෙමාපියන්ට තමන්ගෙ ලමය මොනවද කරන්නෙ කියල ඕනෙම වෙලාවක බලන්න පුළුවන්. ලංකාවෙ එහෙම අමාරුයි. ස්විට්සර්ලන්තෙ ලමයට මොනවද බලන්න හොඳ දේවල් කියල දෙමාපියන්ට තීරණය කරන්න පුළුවන්.

ස්විට්සර්ලන්තෙ ලමයාට තාක්ෂනික දැනුම ලංකාවට සාපේක්ෂව අඩුයි. ඒත් අයි පෑඩ් එකක් කොහොමද වැඩ කරන්නෙ කියල තේරුම් ගන්න පුළුවන්. ඒක ගැන එයාට වැඩි වගක් නෑ. මොකද ජීවිතේට අත්‍යාවශය දෙයක් නොවෙන හන්දා. හැබැයි ලංකාවෙ තත්ත්වය මීට ඉඳුරාම වෙනස්. එයාට අයිපෑඩ් නෙමෙයි ඕනෑම ටැබි එකක් වැඩ කරන්න පුළුවන්. කෑලි ගලවන්න බැටරි දාන්න ඕනෙ එකක්. ගනන් හදන්න සින්දු අහන්න ගේම්ස් ගහන්න ටැබ් නැතුවම බෑ.

ස්විට්සර්ලන්තෙ දරුවා ඉස්කෝලෙ යන්නෙ කකුලෙන් තල්ලු කරන් යන රෝලර් එකේ. අපේ ලමයින්ට වෑන් එක ඕනෙ. නැත්තම් කාර් එක ඕනෙ. (මම වැරැද්දක් දකින්නෙ නෑ. ලංකාවෙ සිද්ධවෙන අනිත් දේවල් නිසා මේවා මෙහෙම වෙන්න ඕනෙ)

ස්විට්සර්ලන්තෙ දරුවට අමතර පන්ති නෑ.ඒ වෙනුවට එයා කරන්නෙ චෙස් ඉගන ගන්න යනවා. නැත්තම් ෆුට් බෝල් හරි පිහිනුම් පන්තිවලට යනවා.

ස්විට්සර්ලන්තෙ පොඩි එකා කාටූන් බලනවා. හැබැයි ඒ ඩෝරා වගේ ලමයින්ගෙ දැනුම වැඩිකරන ඒවා. ලංකාවෙ දරුවා බලන්නෙ බෙන් ටෙන් සුපර් මෑන් වගේ යුධමය මානසිකත්වයක් තියන ඒවා.

අපේ ලමයාට අකුරු ලියන්න චිත්‍ර අඳිනවා වගේ කලාත්මක වැඩ කරන්න අමාරුයි. කරනවා නම් ඒකය ගයිඩ් එකක් ඕනෙ. හැබැයි අනිත් දරුවගෙ ක්‍රියේටිව් පැත්ත හරිම වැඩියි. ආත්ම ප්‍රකාශනය හැටියට චිත්‍රය භාවිතා කරනවා විතරක් නෙමෙයි ඒකෙ සියුම් තැන් හුඟක් වැඩියි. අනික බැරොක් මියුසික් වගේ දේවල් වලට ඒ ලමයට තියන දැනුම කියල නිමකරන්න බෑ.

කවද හරි අනාගතේ දවසක ඒ ලමයි ඉගනගෙන තමන්ගෙ හැකියාවන් දියුණු කරගෙන මොලය වෙහෙසවලා නිර්මානාත්මක හැකියාවෙන් හුඟක් නිර්මාන කරයි. ඒ නිර්මාන වල පේටන්ට් අයිතිය තියාගනී. ඒ රටවල පුරවැසිභාවය ලබාගෙන ඒ රටවලටම සේවය කරයි.

අපේ ලමයි ඒ ලමයි හදන නිර්මාන පාවිච්චියට ගනියි. ඉස්සර තිබ්බ දේවල් ගැන කියවයි. නිර්මාණාත්මක දෙයක් ගැන හිතන්නවත් බැරිවෙයි.

වෙනසක් සිදුවිය යුතු නමුත් වෙනස සිදුවිය තැන තීරණය කිරීම ඔබට බාරයි.

කියවගෙන යනකොට ඔයාටත් සමහරවිට දැනෙයි. ඒත් ගනන් ගන්න එපා. මේ අපි සිටින ලෝකයයි.

ටික කාලෙකින් පෝස්ට් එකක් දැම්මෙත් නෑ. ලියන්න ගොඩක් දේවල් හිතේ තියනවා. තියන වැඩත් එක්ක ඉතිං වෙලාවක් නැති වෙනවා.

අද ටිකක් වෙනස් දෙයක් ලියන්න හිතුවෙ. මගෙම අත්දැකීමක් නෙමෙයි. මේක සිද්ධවුනේ යාළුවෙක්ට. හැබැයි මගෙ ජීවිතේදිත් මේවගේ දේවල් වලට අනන්තවත් මූණ දීල තියනවා.

මේ කියන්න යන දේ මූලික වෙන්නෙ “ආකල්ප“ කියන ඒවත් එක්ක. මේක තේරුම්ගන්නත් ටිකක් හොඳ ආකල්ප තියෙන්න ඕනෙ කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

මගෙ මිත්‍රයා ලංකාවෙ අළුතෙන්ම දාපු කම්පැනියක වැඩට ගියා. එයා ගියෙ ඒ කම්පැණියෙ පළවෙනි සේවකයා විදහට. පොඩියට පටන්ගත්ත ආයතනයක් වුනාට අවුරුද්දක් විතර වෙනකොට හොඳ තත්වෙකට ආවා. 

අවුරුද්දක් ගෙවෙන කොට මේ ආයතනයෙ සේවකයෝ හතර දෙනෙක් හිටියා. මේ අය බොහොම සමගියෙන් හිටියෙ. හුඟක් හොදින් වැඩ කරගෙන හිටියා. එක පවුලෙ අය වගේ. ආයතනය අතුගාන එකේ ඉඳන් ඩිස්පෙන්සරේට වතුර දාන එක කෝල්වලට උත්තර දෙන එක වගේ හැම පොඩි දෙයක්ම මේ අයම කරගත්තා.

හොඳම දේ මේ අය වැඩකරන අයගෙ අඩුපාඩු අවශ්‍යතා හොඳටම දැනගෙන තිබුන එක. හදිස්සියෙ කාට හරි නිවාඩුවක් ගන්න වුනොත් ඒවා මුදල් අවශ්‍යතාවක් වුනොත් ඒවා වගේම වැඩ කරන වෙලාවට හිර වෙච්ච හැම වෙලාවකම උදව් කරන්න මේ හතරදෙනා වග බලාගත්තා.

ඒ වගේම වැඩ කරන්න තිබ්බ වෙලාවල් වලත් දවස් ගනන් නිදි මරාගෙන මේ අය වැඩ කලා. මේ අයගෙ මේ කැපවීම හන්දා ආයතනය දියුණුවුනා.

පස්සෙ පාළනාධිකාරිය තීරණය කලා තවත් අය මේකෙ වැඩට ගන්න. මේ හතර දෙනා ආයතනයෙ ටිකක් ලොකු පුටු වලට පත් කරල තවත් දහ දෙනෙක් විතර අළුතින් අරන් මේ අය යටතට පත්කලා.

ඒ දහ දෙනත් අර හතරදෙනාටම හරියන අය. හුඟක් හොඳින් මහන්සි වෙලා වැඩ කලා. තවත් අවුරුද්දක් විතර යනකොට තවත් අය ගන්න අවශ්‍යතාවයක් මේ ආයතනයට ආවා. මොකද ආයතනය හුඟක් දියුණු වෙලා තිබ්බ හන්දා.

පස්සෙ මේ ආයතනේට පිරිස් පාලන කළමනාකාරකෙනෙකුත් අරගෙන තවත් 15ක් විතර ගත්තා. දැන් ආයතනය පිළීවලයි. තේ හදන්න අයත් ඉන්නවා. අතුගාන්න අයත් ඉන්නවා.

මෙහෙම ටික දවසක් යනකොට එක දවසක ඩිස්පෙන්සරේ වතුර බෝතලයක් නෑ. හැමෝම ගිහින් වතුර නැති හන්දා හැරිල එනවා මිසක් ඩිස්පෙන්සරේ ලඟ තියන බෝතලේ දාන්නෙ නෑ.

මේක එක පාරක් අර මගෙ යාළුව දැක්කා. එයා කිසිම පැකිලීමක් නැතුව ඩිස්පෙන්සරේට වතුර එක දැම්මා. දාල වතුර එක පුරවගන්න ටිකට පිටිපස්සෙ දිග පෝලිමක් වතුර පුරවන්න. ජිම් යන ලමයි ඔෆිස් එකේ හිටියට වතුර එකක් උස්සගන්න පණ නෑනෙ කියල විහිලුවක් කරල මෙයා ගිහින් තිබ්බා.

පහුවෙනිදා උදේ යාළුව ඔෆිස් ආපු ගමන් එච් ආර් මැනේජර් ගෙන් පණිවිඩයක් ආවා එන්න කියල.

චෝදනාව දරුණුයි. සේවකයන්ට අපහාස කිරීම. තමන්ගෙ ජේ ඩී එකේ නැති වැඩක් නොකල කියල අපහාස කලා කියලා කෙනෙක් චෝදනාවක් කරල.

ආයතනය දියුණු වෙන්න දියුණු වෙන්න තවත් අළුත් අය එකතු වෙන්න පටන් ගත්තා. ඒවගේම මේ වගේ දේවල් ඊට පස්සෙ දිගටම වෙන්න ගත්තා. මුලින්ම ආපු අය කල කිරෙන්න ගත්තා. ඒත් ඒ බව පෙන්නුවෙ නෑ. හුඟක් දේවල් ආයතනය වෙනුවෙන් ඉවසගෙන හිටියා.

තවත් ටික කාලෙකට පස්සෙ ආයතනයට ඕනෙ වුනා තතත්ව සහතිකයක් ගන්න. ඒ වෙලාවෙදි තත්ත්ව සහතික දෙන ආයතනයෙ රෙකමදාරුව වුනේ මේ ආයතනයෙ ව්‍යාපෘති කළමනාකරුවන් සිටිය යුතු බව.

මේ අවස්ථාවෙ ආයතනයේ පාළනාධිකාරියට කරන්න තිබ්බ හොඳම දේ තමයි අර මුළින්ම පටන් ගත්ත මගේ මිත්‍රයාගේ මට්ටමේ කට්ටිය ඒ තත්ත්වයට උසස් කරන එක. මොකද ඒ අයට ආයතනයෙ වෙන හැම දේ ගැනම දැනුමක් තිබ්බා. ආයතනය සමග පිටත ගණුදෙනු කරන හැම කෙනෙක් ගැනම අවබෝධයක් තිබ්බා විතරක් නෙමෙයි ආයතනයෙ නිෂ්පාදන ගැනත් ඒවායෙ නිපදවීම් ගැනත් ඉතාමත්ම හොඳ අවබෝධයක් තිබ්බා.

නමුත් පාලනාධිකාරිය තීරණය කලේ ව්‍යාපෘති කළමනාකරුවන් පිටතින් බඳවා ගැනීමටයි. මෙයින් මිතුරා ඇතුළු බොහෝ දෙනෙක් තවදුරටත් කලකිරුණා.

අළුතින් බඳවාගත් ව්‍යාපෘති කළමනාකරුවන් බොහෝ දෙනා පාළනාධිකාරියට කත් අදිමින් කේලාම් කියමින් දක්ෂයින් බිඳවීම සිද්ධකලා. පස්සෙ ආපු සේවකයන් බොහෝ දෙනෙක් කටින් බතල හිටවපු අය හන්දා ඇත්තම වැඩ කාරයෝ කවුද කියල ආයතනයට හොයාගන්න බැරිවුනා. ඒ වගේම වැඩකාරයො කරපු වැඩ තමන් කලාවගේ එක දාගත්තු අය හිටපු හන්දා වැඩකාරයෝ කොහොමත් එළියට පෙනුනෙ නෑ.

මුලින් කණට වඩා පස්සෙ ආ අඟ ලොකුවීම හන්දා මිතුරා ඇතුළු බොහෝ දෙනා තවත් කලකිරුණා. පස්සෙ ඒ අය එකා බැගින් ඉවත්වෙන්න පටන් ගත්තා.

අවසානයේ මගේ මිතුරාත් කළකිරීම නිසා අයින්වුනා. ඒ අයින් වෙන වෙලාවෙදි පාළනාධිකාරියේ කවුරුත් ඔහුට කතා කරන්න, ඔහුගේ සේවය අගය කරන්න හිටියෙත් නෑ.

අද වෙනකොට අර කටින් බතල හිටවන කණ්ඩායම එක්ක ආයතනය වැඩ. එත් නිෂ්පාදනයෙ කොහෙ හරි වෙනසක් කඩාවැටීමක් ඇතිවුනහම ඒක ගොඩදාන්න බතල හිටවපු කට්ටිය අදටත් පරණ අයට කතා කරනවා. මේ දේ දැන් පාළනාධිකාරියට තේරුනත් ඔවුන් හැමදාම ලෝකෙට කිව්වෙ එක දෙයයි.

“අපේ ආයතනය එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් මත රඳා පවතින්නෙ නෑ. එක්කෙනෙක්ට දෙන්නෙක්ට මේක කඩා බිඳ දාන්නත් බෑ“

මේ මගේ මිතුරෙකුගේ අත්දැකීමක්. හැබැයි මටත් මේ වගේ අත්දැකීම් තියනවා. කියවගෙන යනකොට ඔයාටත් සමහරවිට දැනෙයි. ඒත් ගනන් ගන්න එපා. මේ අපි සිටින ලෝකයයි.

ගූගල් සර්වර් එක ඩවුන්වෙන වෙලාව

පොඩි කතාවක් මතක් වෙච්ච හන්දා ලියන්න ගත්තෙ. ඉස්සර අපේ ඔෆිස් එකේ හිටියා ටිකක් මහත සිස්ටම් ඇඩ්මිනිස්ට්‍රේටර් කෙනෙක්. සිස්ටම් ඇඩ්මිනිස්ට්‍රේටර් වුනාට ඉතින් වැඩිපුර හදන්න තියෙන්නෙ නෙට්වර්ක් ෆේලියර්ස් තමයි. මෙයා මහත හන්දා කට්ටිය ආදරේට කිව්වෙ බඩා කියල. නෙට්වර්ක් ඇඩ්මිනිස්ට්‍රේටර් වුනාට මෙයා සබ්නෙට් මාස්ක් ගැන දැනගත්තෙ පස්සෙ. ඒක හන්දා එයාට සබ්නෙට් බඩා කියලත් කිව්වා.

ඉතින් බඩා හුඟක් වෙලාවට නෙට්වර්ක් ෆේල් වෙන තැන් හදනවා. ඉතින් සමහර ඒවා ෆේල් වෙන්නෙ කොහොමද කියල ටෙස්ට් කරන්න ගිහිනුත් නෙට්වර්ක් එකට කෙලවෙනවා. නෙට්වර්ක් වලට කෙලවුනාට කමක් නෑ. ඉන්ටර්නෙට් නැතිවෙන එකනෙ අවුල.

ඉතින් නෙට්වර්ක් ගිය ගමන් කට්ටිය පේලියට බඩාට කෝල් කරනවා. දෙවනි තට්ටුවෙ ඉඳන් පස්වෙනි තට්ටුවට සෝපානයෙ වුනත් ඒ චූටි සරීරය හොල්ල හොල්ල එන්න වෙලායන හන්දා මූ කියනවා

“මොනවා නෙට්වර්ක් නෑ. ඉන්න මං එනකං. ටක් ගාල ගූගල් ගිහින් බලන්න“ කියලා.

ඉතින් කට්ටිය දාගෙන ගූගල් යනවා. පේජ් එක ලෝඩ් වෙන්නෙ නෑ.

ආයි කොල් කරල කියනකොට කියනවා

“ෂුවර් එකටම ගූගල් සර්වර් එක ෆේල් වෙන්න ඇති. අපි බලමු“ කියලා.

ටිකකින් මූ ඇවිත් ස්විච් එක රීස්ටාර්ට් කරල දැන් බලන්න කියනවා.

“දැන් බලන්න“ කියලා.

අපි බලනකොට දැන් වැඩ.

“ඒක තමයි මම කිව්වෙ. ගූගල් ඩවුන් කියලා. දැන් තමයි හරිගියෙ“ කියලා බඩා පණ එපෝ කියල දුවනවා.

අපි පස්සෙන් එලවල ගිහින් අහනවා ගූගල් සර්වර් එකේ ස්විච් එක තියෙන්නෙ අපේ තට්ටුවෙද කියල.

අපිට එහෙමත් කාලයක් තිබ්බා. J

පහුගිය දවස් වල සිදුවීම්

කාටවත් වැඩක් නැති, මෙලෝ රහක් නැති පහුගිය ටිකේ සිද්දවෙච්ච සිදුවීම් ටිකක් ලියන්න හිතුනා.

ඉස්සර මගේ හොඳම යාළුවෙක් හිටියා වරකාපොල පැත්තෙ. ඔන්න කාලෙකින් කතා කරල දවසක එයාගෙ මගුල් ගෙදර ගැන කිව්වා. නිවාඩු දවසක් හන්දා මමත් එන්නම් කිව්වා. ඉතින් කොහොම හරි මමත් කොළඹ ඉඳන් වරකාපොල ගියා. අමාරුවෙන් හෝල් එක හොයාගෙන ට්‍රැෆික් වල ඉඳලා මගුල් ගෙදර යනකොට පොඩ්ඩක් රෑ වෙලා. යාළුවා කන්න ගිහින්. මමත් වට පිට බැලුවා අඳුරන එකෙක් ඉන්නවද කියල. පේන්න නෑ. පස්සෙ පොඩ්ඩක් පිටිපස්සට ගිහින් බැලුවා. ඒත් නෑ. ඒ වෙලාවෙ යාළුවගෙ නැන්ද කියල කෙනෙක් ඇවිත් මම කවුද කියල ඇහැව්වා. මනමාලයගෙ යාළුවෙක් කිව්වහම මනමාලයගෙ යාළුවො ඉන්නෙ මෙතන කියල තැනකින් වාඩි කලා. අයියෝ මම එකෙක්  වත් දන්නෙ නෑ. මුළු මගුල් ගෙදරම පීරල බැලුවහම මම අදුරන්නෙ මනමාලය විතරයි. පස්සෙ මනමාලයගෙ යාළුවො ටික මගෙ යාළුවො ටිකක් වුනා. මම පස්සෙ යාළුවට කතා කරල ආවා. මගුල් ගෙදරක අඳුරන්නෙ මනමාලය විතරක් වුනහම යන්නෙත් තනියම නම් ආයෙත් ටිකක් හිතන්න වෙනවා.

ලඟදි දවසක කාර්යාලෙ ඉඳන් රෑවෙලා වැඩ ඇරිල යනගමන් මගට යන්න මෙහෙම වැඩකරන දෙමළ යාළුවෙකුත් දාගෙන ගියා. යාළුවට සිංහල පුළුවන් වුනාට අපිට වගේ බෑ. සාමාන්‍යය බස්වහරට ටිකක් වෙනස්  වචනයක් කිව්වොත් අමාරුවෙ වැටෙනවා.

ඉතින් යන ගමන් ඇහැව්වා මගෙන් “අයියා ඔයා බදුල්ල පැත්තෙ යන්න අදහසක් නැද්ද කියල“

මම ඇඟට නොදැනි  කිව්වා “යන්න ඕනෙ ෆිල්ම් එකක් කරන්න හිතාගෙන ඉන්නවා“ කියල.

එතකොට මෙයා කියනවා “අනේ අයියා මාව නලුවෙකුට ගන්නකෝ!!“

මම ආයි නිකන්ම කිව්වා “ඒ ෆිල්ම් එකේ ගං කබරයො නෑ බං“ කියල.

එතකොට මෙයා අහනවා “අයියා ගං කබරයා කියන්නෙ සුපිරි නළුවෙක්ද?“ කියල

දැන් අන්තිම කතාව

කාර්යාලෙන් එලියට යන්න කියල හිතාගෙන පහලට බැහැල යනකොට යාලුවෙක් කතා කරල කොහෙද තිබ්බ සේල්ස් ප්‍රෙමෝෂන් එකක් ගැන කිව්වා. ඔෆිස් එකෙන් එලියට යන්න ගේට්ටුව ඇරගෙන යන්න ඕනෙ. ඒ ගේට්ටුව විවෘත කරන්න වෙනම ගෑණු කෙනෙක් ඉන්නවා. ඉතින් පේන්න හිටියෙ නැත්තම් අපිම යතුර අරගෙන ගේට්ටුව ඇරගෙන යනවා. ඉතින් මේ කෝල් එක ආවෙත් මේ අතරමග. ගෑනු කෙනා පේන්න හිටියෙ නැති හන්දා මම යතුර ගත්තා. ඒ එක්කම මේ ගෑණු මනුස්සය කඩාගෙන බිඳගෙන ආවා. මම කෝල් එකේ. ඒක මේ මනුස්සයා දැක්කෙ නෑ. දැන් වෙච්ච සිද්දිය මෙහෙමයි.

“ඇයි මහත්තයා ගේට්ටුව ඇරගෙන යන්න හදන්නෙ. වෙනදට හැමදාම කරන්නෙ මමනෙ“

මම - කෝල් එකට උත්තර දෙමින්

“ඔව්! කවද ඉදන්ද?“

ගෑනු කෙනා

“කවද ඉදන්ද කියන්නෙ. දැන් මාස එකහමාරක් වෙනවා වැඩට ඇවිල්ලා“

මම - කෝල් එකට උත්තර දෙමින්

“හරි දැන් කවද වෙනකන් ඕක තියනවද?“

ගෑනු කෙනා

“මම රස්සාව කරනකං ඉතින් මම තමයි ඕක කරන්නෙ. ලොකු මහත්තය එපා කියනකං ඉතිං මේක කරන්න එපායැ“

වර්තමාන ලෝකයේ නොබිඳෙන ව්‍යාපාර

අවුරුද්දකට විතර පස්සෙ වෙනස්ම මාතෘකාවක් කතා කරන්නයි සූදානම. මේක ව්‍යාපාරික ලෝකයත් එක්ක බැඳිච්ච කතාවක්. මම ව්‍යාපාර අධ්‍යයනය පිළිබඳ මුකුත් හදාරල නෑ. හැබැයි නිකං ඉන්න වෙලාවක හිතිච්ච දෙයක්.

බුදුන්වහන්සේගේ කාලයෙත් නොකලයුතු ව්‍යාපාර කියල කොටසක් තිබ්බා. හැබැයි දැන් මේ කියන්න යන ව්‍යාපාර එකක්වත් එහෙම නොකලයුතු ඒවා නෙමෙයි. කෝටිගානක ප්‍රාග්ධනයක් යොදවන්න ඕනෙ ඒවත් නෙමෙයි. හැම එකක්ම එකකට එකක් සම්බන්ධයි. ඒක හන්ද සමූහ ව්‍යාපාරයක් විදිහටත් කරන්න පුළුවන්.  මේවා නරකම නෑ. ඒත් ඉතින් නොකරත් බෑ. ඒකයි මේකෙ තියන වෙනස.

දැන් අපි ව්‍යාපාර එක එක අරන් බලමු.

ව්‍යාපාර 1 - කෙටි කෑම කඩයක්

දැන් මිනිසුන් ඉතාම කාර්ය බහුලය. හුස්ම ගන්න පමණක් වේලාව ඇත. අනිත් හැම වෙලාවම හම්බ කිරීම පිණිස යොදාගනී. ඉතින් කෑම පිසීම ගැන වගක් නැත. ඔවුන් කඩ වලින් කෑම කති. නමුත් හැම කඩයෙන්ම කෑම නොකති. රසවත් කෑම ඇති කඩවලින් කෑම කති. ඉතින් කෑම රසවත් වීමට අජිනමොටෝ, අහිතකර තෙල් වර්ග දැමිය යුතුය. කෑම රසවත් වීමත් කඩේ ඉදිරිපස පිරිසිදු වීමත් හැර වෙන යමක් නැති නිසා ව්‍යාපාරය සාර්ථක වේ.

ව්‍යාපාර 2 - රූපලාවන්‍යාගාරයක්

මිනිසුන්ට (ගැහැණුන්ට) ලස්සන වීමට අවශ්‍යය. මගුල් ගෙදරකට කාර්යාලයට දමන මේකප් දැමිය නොහැක. ඒකට බියුටීෂන් කෙනෙක් ඕනෑය. යසට තියන ඇහිබැම ත්‍රෙඩින් කලයුතුය. වැක්ස් කල යුතුය. ෆේෂල් කල යුතුය. රීබොන්ඩ් කල යුතුය. මෙසේ අසූ කෙලක් දෑ කල යුතුය. (සමහරුන්ට ඩයි කරන්නද ඕනෑය). මේවා ගෙදර ඉන්න මනුස්සයාට කල නොහැක. එබැවින් රූපලාවන්‍යාගාරයක පිහිට පැතිය යුතුය. මේ ව්‍යාපාරයද කිසිදා කඩා නොවැටෙන්නක් වන්නේ මේ නිසාය.

ව්‍යාපාර 3 - ඖෂධ ශාලාවක් හෝ පුද්ගලික රෝහලක්

මෙම ඖෂධ ශාලාව ආයුර්වේද එකක් නම් තවත් හොඳය. ඉහත සඳහන් ව්‍යාපාර දෙකේ සේවා ලාභියෝ මෙහි අනිවාර්ය සේවය ලබන්නෝ වෙති. කෙටි කෑම කඩයෙන් වස විස කා, රූපලාවන්‍යාගාරයෙන් වැරැද්දක් වූ පසු ඔවුන්ට මෙම ව්‍යාපාරය හැර අන් ව්‍යාපාරයක පිහිටක් නොමැත. වර්තමානයේ වෛද්‍යවරයාට සුදුසුකම් ඇතිවුවත් නැතිවුවත් ලෙඩ්ඩු ඕනෑතරම් සිටිති. අනික දැන් පුද්ගලික රෝහලකට බිල මුද්‍රනය කරන මැෂින් එකක් පමණක් සෑහේ. (අනෙකුත් වෛද්‍ය උපකරණ අත්‍යාවශ්‍යය නැත)

ව්‍යාපාර 5 - ඖෂධ හලක්

තේරෙන සිංහලෙන් කියනවා නම් ෆාමසියක්. ඉහත ඔක්කොම ලෙඩවලට බෙහෙත් ගත යුතුය. ඒ සඳහා විකුණුම් සේවාවක් තිබිය යුතුය. මේ සඳහා සේවා ලාභීන් නොමැති වීමට ලෙඩ නැති මිනිස්සු සිටිය යුතුය. ඉහත ව්‍යාපාර වල සේවා දායකයන්ගේ හිඟයක් නොමැති නිසා මෙම ආයතයද දිගුකල් වැජබෙන ව්‍යාපාරයකි.

ව්‍යාපාර 4 - ජෝතිශ විද්‍යාව පිළිබඳ ආයතනයක්

ව්‍යාපාර අංක 1-2න් සේවා ලබාගන්නා සේවා දායකයා ව්‍යාපාර අංක 3 වෙත එන්නේ සුවකල නොහැකි පිළිකා බඳු ලෙඩ සාදාගෙනය. ඉතින් බෙහෙත් ගත් පසු සුව නොවන තැන්වලදී ඔවුන් සොයන්නේ තමන්ගේ ග්‍රහචාරයයි. ඉතින් මීලඟ හොඳම ව්‍යාපාරය වන්නේ මෙයයි.

ව්‍යාපාර  5 - මල් ශාලාවක්

සේවා ලාභීන් අවසානයේ පැමිණිය යුත්තේ මෙම ස්ථානයටයි. හැම දේටම සෝබන ඇති නිසා මෙම ව්‍යාපාරයද යහතින් කරගෙන යා හැකිය.

ව්‍යාපාර ගැන කිසිම අවබෝධයක් නැති මම නිකන හිතට ආවට ලියන දේ ඔබගේ විචාර බුද්ධියෙන් සිතා දියුණුව ලඟා කරගන්නේ නම් මැනවි.

ක්‍රෙඩිට් කාඩ් භාවිතයේදී හිතන්න යමක්...

එදිනෙදා ජීවිතයේ මුදල් ගණුදෙනු වලට ඉතාම පහසුවක් වෙලා තියන එක හේතුවක් තමයි ණය පත. අපි සිංහලෙන් ලේසියට “ක්‍රෙඩිට් කාඩ්“ කියල කියන එක ගැන තමයි මම කතා කරන්නේ. අපි වගේ තුන්වෙනි ලෝකෙ දියුණු වෙමින් පවතින රටවල් වල මේක සුලබ දෙයක් වුනාට හුගක් බටහිර රටවල් වල මිනිස්සු මේවා පාවිච්චි කරන්නේම නැති තරම්. වොරන් බුෆේ තරුණයන්ට දෙන්න කියල දීපු උපදෙස් වලත් මේ ගැන කියල තියනවා. ඒත් මුලින්ම කියන්න ඕනෙ ක්‍රෙඩිට් කාඩ් කියන්නෙ යකෙක් නෙමෙයි කියන එක. ඒකත් දැනගෙන ගියොත් කතරගම නොදැන ගියොත් අතරමග වගේ දෙයක්.

ක්‍රෙඩිට් කාඩ් වලට මිනිස්සු ඇදිල යන්න හේතු ගොඩක් තියනවා. ආරක්ෂාව සහ පහසුව ඉන් ප්‍රධානයි.

ඉතින් මම මේ කතා කරන්නෙ ක්‍රෙඩිට් කාඩ් පාවිච්චි කරනකොට අපි සැලකිය යුතු කරුණු ටිකක් ගැනයි. හුඟක් දෙනා දන්නවා ඇති. ඒත් නොදන්න අයට දැනගන්නත් ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් අළුතින් ගන්න අයට උදව්වක් වෙන්නත් හිතාගෙන තමයි මම මේ  පෝස්ට් එක සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ ලියන්නෙ.

ඉස්සෙල්ලම මම ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් ගන්න ගියහම මට වෙච්ච අතීත සිදුවීමක් එක්කම මම කතාව පටන් ගන්නම්.

ඒකාලෙ මම වැඩකලේ ලංකාවෙ ප්‍රසිද්ධ බැංකුවක මානව සම්පත් කලමනාකරන දෙපාර්තමේන්තුවෙ. (තේරෙන සිංහලෙන් කියන්නෙ එච්. ආර් ඩිපාර්ට්මන්ට්). මේ මම කියන්නෙ 2005 විතර සිද්ධියක්. නමුත් ඒ කාලෙ දැන් තරම් ක්‍රෙඩිටි කාඩ්වලට ප්‍රසිද්ධ නෑ.බැංකුවෙ වැඩ කලත් මට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් ගන්න හය මාසයක් වැඩකරන්න වුනා. ඉතින් අවසානයේ මම කාඩ් සෙන්ටර් එකේ ඉන්න මගෙ යාළුවෙකුට කියල කාඩ් එකක් හදාගත්තා. නමුත් මේ කාඩ් එක එන්නෙ මගෙ කළමනාකාරතුමිය හරහා. ඒක මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ. කාඩ් එක ආවට පස්සෙ කාඩ් එක මට දෙන්න කලින් කළමනාකාරතුමිය පැය බාගෙක විතර දේශනයක් දීල ඒ කොන්දේසිවලට එකඟ වුනාට පස්සෙ තමයි මට කාඩ් එක හම්බවුනේ.

ඒ කියා දුන්න දේවල් අදටත් මම පිළිපදිනවා. ඒක අතඇරිච්ච වෙලාවල් වල මම සෑහෙන්න දුක් විඳල තියනවා. ඒ කියා දුන්න දේවලුත් ඔයාල එක්ක බෙදාගන්නම්.

මුලින්ම කියන්න ඕනෙ බැංකුවකින් අපිට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් දෙන්නෙ අපිට තියන ආදරේට නොවෙන බව. කාඩ් එකක් දෙනකොට අපිට හිතෙනවා ණයට දෙන විදිහට බැංකුවට ආදායමක් නෑනෙ කියලා. ඒත් ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකකින් තරම් බැංකුවට ලාබ එන්නෙ නෑ වෙන කොහෙන්වත් (මම හිතන්නෙ) . සාමාන්‍යය බැංකු ණයක් ගන්න ගියොත් බැංකුවෙන් අපිට හම්බ වෙන්නෙ සාමාන්‍යයෙන් 20% කට අඩු පොලී අනුපාතයක්. ඒත්  ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක වාර්ෂික අනුපාතය 24%ක් විතර වෙනවා. (ඉස්සර මේක තිබ්බෙ 28%ට. පස්සෙ අඩුවුනා) ඒත් මාකටිං පැත්තෙන් පෙන්නන්නෙ මාසෙට 2%ක් තරම් අඩු මුදලක් කියල. මිනිස්සු ක්‍රෙඩිට් කාඩ් වලට අහුවෙන තැනක් මේක. මාසෙට 2% ගානෙ අවුරුද්දට 24% බව මතක තියාගන්න.

බැංකුවකින් කෙනෙක්ට ආවට ගියාට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් දෙන්නෙ නෑ. දෙන්න කලින් පස්මහ බැළුම් බලනවා. මාස 3 පඩි වාර්තා, බැංකු ප්‍රකාශන, නිවැරදි ලිපිනයන්, රෙකමදාරු කරන්න තවත් අය ආදී වශයෙන්. හේතුව තමයි මේ ණය ගෙවන්න පුළුවන්ද කියල බලන එක. (ඇපේට කිසිම දෙයක් ලඟ තියා ගන්නෙ නැති හන්දා). ඒ වගේම පොඩි පඩියක් ගන්න කෙනෙක්ටත් මේවා දෙන්නෙ නෑ. (දැනට මං හිතන්නෙ අඩුම තරමෙ රුපියල් 20000ක් වත් පඩි තියෙන්න ඕනෙ)

ඊලඟට ගත්තහම ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකේ ණය ප්‍රමාණය වෙන්නෙ  තමන්ගෙ පඩිය වගේ දෙගුණයක්. ඒ ගෙවාගන්න පුළුවන් උපරිම ප්‍රමාණය කියල සලකලා. මේ ප්‍රමාණය නම් හුඟක් බැංකු වෙනස් කරන්නෙ නෑ. ඉල්ලුවොත් ඇරෙන්න. මොකද ඒක බැංකුව පැත්තෙන් ආරක්ෂක උපක්‍රමයක් හන්දා. මේ ණය සීමාව වැඩි කරන්න ඒගොල්ලො අමතර මුදලකුත් අය කරනවා. ඒත් සමහර බැංකු නොකියම ප්‍රමාණය වැඩිකරනවා. ඒකත් එක උපක්‍රමයක් වියදම් කරන්න තියන ප්‍රමාණෙ වැඩිකරන්න.

තවත් අය අහුවෙන මාකටිං පොයින්ට් එකක් තමයි ගෙවන්න දවස් 51ක් හම්බ වෙනවා කියන එක. ඔව් එහෙම හම්බ වෙනවා තමයි. ඒත් මිලදී ගන්න හැම දේටම නෙමෙයි. ඒක තීරණය වෙන්නෙ අපි භාන්ඩයක් මිලදී ගන්න දවසයි, අපේ මාසික ප්‍රකාශනය නිකුත් කරන දවසයි අපිට ඒ ප්‍රකාශනයට මුදල් ගෙවන්න තියන දවයි එක්ක.

උදාහරණයක් විදිහට ගත්තොත් කෙනෙක්ගෙ මාසික ගිණුම් ප්‍රකාශනය හදන්නෙ කිසියම් මාසෙක 25 වෙනිදාට කියල හිතමු(උදා. සැප්තැම්බර් 25). එයාට ඒකට මුදල් ගෙවන්න තියන අන්තිම දවස ඊලඟ මාසෙ 15 වෙනිදා කියල හිතමු (උදා. ඔක්තෝම්බර් 15). එතකොට එයා භාන්ඩය මිලට ගන්නෙ මේ මාසෙ 26 වෙනිදා (සැප්තැම්බර් 26) නම් ඒක මේ මාසෙ ප්‍රකාශනයට අදාල වෙන්නෙ නෑ. ඒක අයිති වෙන්නෙ ඊලඟ මාසෙ ප්‍රකාශනයට (ඔක්තෝම්බර් ප්‍රකාශනය). එතකොට එයාට ඒ සඳහා සල්ලි ගෙවන්න මාසෙකුත් දවස් 20ත් විතර හම්බ වෙනවා (නොවැම්බර් 15). සැප්තැම්බර් 26 ඉඳන් නොවැම්බර් 15 අතර කාලය තමයි දවස් 51 වෙන්නෙ.  ඒක ඉතින් උපරිම කාලය. එන්න එන්න කාලය අඩුවෙනවා.

අපි ලබාගන්න හැම  ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකටම ගන්න කලින් වාර්ෂික සාමාජික ගාස්තුවක් (Annual Fee) ගෙවන්න ඕනෙ. ඒක බැංකුව - කාඩ් වර්ගය මත වෙනස් වෙනවා. මේ මුදල සාමාන්‍යයෙන් රුපියල් 750 ඉඳල 5000ක් හෝ ඊට වැඩි වෙන්න පුළුවනි. ඒත් සමහර මාකටින් කැම්පේන් වලදි මේ සාමාජික ගාස්තුව නැතුව කාඩ් එක පිරිනමනවා. මතක තියාගන්න ඕනෙ මෙහෙම පිරි නමන කාඩ් එක වලංගු කරල දෙන්නෙ අවුරුද්දකට නොවන වග. පළවෙනි අවුරුද්ද නිකන් වුනාට දෙවනි අවුරුද්දෙ මේ ගාස්තුව කපා ගන්නෙ කියල නෙමෙයි. ඒ බව දන්නෙ ගිණුම් ප්‍රකාශනය ආවහම තමයි. 

ඊළඟට වෙන්නෙ ඔබ ගැන විමසිල්ලෙන් ඉන්න බැංකුව ඔබට අමතර කාඩ් පතක් පිරිනමනවා. ඒ ඔබේ සහකරුට හරි සහකාරියට හරි. හුඟක් වෙලාවට සාමාජික ගාස්තු නැතිවම. ඔබේ ණය සීමාවෙන් අඩක් පමණ. සාමාන්‍යෙයන් අපි නිකන් ලැබෙන ඕනෑම දෙයක් ගන්න සූදානම් නිසා දෙපාරක් හිතන්නෙ නැතුව මේ කාඩ් එක ගන්නවා.ඉතින් දෙවනි අවුරුද්දෙ ඉඳන් සාමාජික ගාස්තු එක්ක අමතර වියදම් ගොඩක් බලාපොරොත්තු වෙන්න පුළුවන්.

හිතන්න මට මගේ ගිණුම් ප්‍රකාශනයට අදාල මුදල් ගෙවන්න තියෙන්නෙ ‍මාසෙ 15 කියල. මට ගෙවන්න තියන අවම ප්‍රමාණය (සාමාන්‍යයයෙන් මුළු මුදලින් 5%ක් විතර) මම ගෙවනවා කියල. එතකොට මම 16 වෙනිදා මුළු මුදලම ගෙව්වත් ඒ මාසෙටම පොලිය (2%) හැදිල අවසන්. මේ දේ සිද්ධවෙන්නෙ මුළු මුදලටමයි. ඉතිරි කිරීමේ ගිණුමක පොලිය හැදෙන්නෙ දවසින් දවසට වුනාට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් වල දවසක් ගියත් මාසෙකටම පොලිය හදනවා. (මේක හුඟක් බැංකු කරන දෙයක්. බැංකුවෙන් බැංකුවට වෙනස් වෙන දෙයක් )

හැම ගිණුම් ප්‍රකාශනේම ගෙවිය යුතු අවම මුදලක් තියනවා. හැබැයි ඒක ගෙවන්න තියන දවසට ගෙව්වෙ නැත්තම් ප්‍රමාද ගාස්තු (Late Payment Fee) හැටියට අමතර ගාස්තුවක් ගන්නවා. මේක  මුළු මුදලින් 5%ක් හරි ස්ථීර ගාස්තුවක් හරි (දෙකෙන් ලොකු එක මිස පොඩි එක නෙමෙයි). ඒ වගේම තමන්ගෙ ණය සීමාව පැන්නහමත් මේ වගේ මුදලක් ගෙවන්න වෙනවා.

මාසයක් අවසානයෙදි තමන්ගෙ අතට එන ගිණුම් ප්‍රකාශනය බලන්න. තමන්ට අදාල නැති අයිතම කීයක් තියනවද? තැපැල් ගාස්තු, මේ මාසයට පොලිය, ලබන මාසයට පොලිය, ගැලපුම් ගාස්තු, බදු, ප්‍රමාද ගාස්තු... මේවා නම් ඉතින් දැනගන්න වෙන්නෙ බැංකුවෙ හොට් ලයින් එකට කතා කරල එතන ඉන්න අක්ක කෙනෙක් එක්ක වලියක් දාගෙන තමයි.

හුඟ දෙනෙක් ක්‍රෙඩිට් කාඩ් ගන්නෙ ඒවාට හම්බවෙන ආකර්ශනීය ප්‍රවර්ධන ව්‍යාපාර හන්දයි. (Promotion) අපි මතක තියාගන්න ඕනෙ මේ ප්‍රමෝෂන් නැතිනම් බැංකු වලට පාඩු විඳින්න සිද්ධ වෙන බව. ඔවුන්ට අවශ්‍යය වෙන්නෙ කොහොම හරි අපේ කාඩ් එකෙන් සල්ලි වියදම් කරවන එකයි. නැත්තම් බැංකු වලට කෝ සල්ලි? ඒ සඳහා කරන්න තියන ලේසිම දේ තමයි බිස්නස් ප්‍රමෝෂන්.

ක්‍රෙඩිට් කාඩ් වලින් වෙන්නෙ  ආවේගශීලී මිලට ගැනීම්. ඒ කියන්නෙ මිනිස්සුන්ට අවශ්‍යය නැති දෙයක් වුනත් ගන්න හිතෙන එක. කෙනෙක් මුදල් වලින් ගෙවීම් කරනකොට මෙහෙම දෙයක් වෙන්නෙ නෑ. ක්‍රෙඩිට් කාඩ් මගින් ගණුදෙනු කරන කොට ඒ අවස්ථාවෙම මුදල් වියදම් වීමක් සිද්ධ නොවෙන නිසා කෙනෙක්ට මේ භාන්ඩය මිලදී ගන්න හිතක් පහල වෙනවා. (මනුස්ස සොබාවය නෙ)  හුඟක් වෙලාවට සුපිරි වෙළද සැල් වල සහ හෝටල් වෙන්නෙත් මේ දේම තමයි. ඉතින් මේ දෙකම එකතු වුනහම ලේසියෙන් වැඩේ කරගන්න පුළුවන් හන්දා හුඟක් බැංකු අලෙවි ප්‍රවර්ධනයට යොදාගන්නෙ සුපිරි වෙළඳ සැල් සහ හෝටල්ම තමයි. 5% ඉඳන් 50% වෙනකන් දීමනා දුන්නත් හැම දීමනාවක්ම කොන්දේසිවලට යටත්ව තමයි හම්බවෙන්නෙ.

ඒවගේම හැම දීමනාවක්ම වගේ සුපිරි සුඛෝපභෝගී ජීවිත ගෙවන්න මිසක් සාමාන්‍යෙයන් එදිනෙදා මිලදී ගැනීම් වලට අදාල දීමනා අලෙවි ප්‍රවර්ධන සිද්ධවෙන්නෙ නැති බවත් මතක තියාගන්න ඕනෙ. තරු පන්තියේ හෝටලේකින් 50%ක් අඩුවට වේලක් කන්න මිසක් සුපර් මාකට් එකෙන් පරිප්පු 500ක් ගන්න ක්‍රෙඩිට් කාඩ් ප්‍රමෝෂන් අදාල වෙන්නෙ නෑ. සුපිරි ඇඳුම් වෙලඳ සැලකින් 25%ක්  අඩුවට ඇඳුම් ලැබුනට පොඩි කඩේකින් චීත්ත රෙදි කෑල්ලක් ගන්න මේ ප්‍රමෝෂන් වලංගු නැත.

ඒ කියන්නෙ මේ ඔක්කොම ප්‍රමෝෂන් කාඩ් හිමියාගෙන් කුට්ටිය පිටින්ම වියදම් කිරීම උදෙසා පමණක් බව මතක තියාගන්න.

තවත් වෙළඳ ප්‍රවර්ධන අංගයක් වෙන්නෙ පොළී රහිත වාරික ගෙවීම් ක්‍රම. උඩින් බැළුවොත් මේකෙන් බැංකුවට කිසිම ලාබයක් නෑ වගේ. නමුත් මේකෙදි වෙන්නෙ මුලින්ම කිසියම් මුදලක් (මිලදී ගන්නා භාන්ඩය මත වෙනස්වෙන) ලියකියවිලි ගාස්තු / බැංකු ගාස්තු විදිහට බැංකුව අයකරගන්න එක. ඊට පස්සෙ භාන්ඩයේ වටිනාකම ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකේ ණය සීමාවෙන් අඩු කරල මාසිකව ගෙවන ගානත් එක්ක ණය සීමාව වැඩි කරන එක. බැංකුවෙ ගාස්තුව භාන්ඩය මිලට ගන්න කොටම බැංකුව අයකරගෙන ඉවරයි. මේකෙන් බැංකුවට වෙන අමතර වාසියක් තියනවා. ඒ ණය සීමාවේ උපරිමේටම ආපු පාරිභෝගිකයට ණය සීමාව වැඩි කරල දීල තවත් ඔරොත්තු නොදෙන තරමේ වියදම් ඇතිකරන එක.

මේ ඔක්කොටම වඩා කරදරේ සල්ලි ගෙවන්නෙ නැතුව දවස් දෙක තුනක් ගියහම දවසට දෙතුන්වරක් කෝල් එකක් දීල අපිට ඒක මතක් කරල දෙන එක.

මම මෙතන සඳහන් කරල තියෙන්නෙ මතක් වෙච්ච ටිකක් විතරයි. මෙන්න මේ කරුණු ටික ටිකක් සිහියෙ තියාගත්තහම (මේවා මට හම්බවෙච්ච උපදෙස්) ක්‍රෙඩිට් කාඩ් වලින් ගණුදෙනු කරන ටිකක් ලේසි වෙයි.

ණය සීමාව තමන්ගෙ පඩිය වගේ දෙගුණයක් වුනාට උපරිම විදියට පඩියෙන් බාගයක් ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකෙන් වියදම් කරන්න පුළුවන් නම් හුඟත් හොඳයි. තව පුළුවන් නම් ණය සීමාව ටිකක් අඩුකරගත්තට කමක් නෑ.

ණය පියවන දිනය ඔබේ අතේ මුදල් රැඳෙන දිනයකට යොදාගන්න. (25 පඩි හම්බ වෙනව නම් 28 විතර)

ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකේ උපරිම වාසිය ලැබෙන්නේ ණය පියවන දිනයටම මුදල් ගෙවනවානම් විතරයි. ඒ දිනය හිතේ තියාගෙන වැඩ කරන්න.

කවදාවත් අඩුම මුදල ගෙවන්න එපා. හැකි හැම විටම මුළු මුදලම ගෙවන්න. අමතර පොලී වලින් වැලකෙන්න පුළුවන් එතකොට.

මිළදී ගැනීම් වලදී හැමවිටම උපරිම දින සීමාව ගැන මතක තබා ගන්න.

හැකි හැමවිටම මුදල් භාවිතා කරන්න.