Thursday, September 09, 2010

තවත් දුක හිතෙන කතාවක්

මීට අවුරුද්දකට විතර කලින් ලියපු ලිපියක් එක්ක මේ ලිපිය සම්බන්ධ වෙනවා. ඒ ලිපිය මෙතනින් බලාගන්න පුළුවන්. ඒ ලිපිය ලිව්වෙ ලෝක වැඩිහිටි දිනය වෙනුවෙන්. ඉතින් මේ ලිපිය සම්බන්ධ වෙන්නෙ ඒ මරණෙට එන්න බැරිවුන පුතා වෙනුවෙන්.

මේ වගේ කතාවක් කවදාවත් ලියන්න වෙයි කියල මම හිතුවෙ නෑ. ඒත් අන්තිමට එහෙම වුනා. ඒ නැන්දගෙ අවසාන කටයුතු ඉවරවෙලා දවස් 10 කින් විතර ඒ පුතා ලංකාවට ආවා. ඒ එනකොට එයා කොච්චර දුකෙන් හිටියද කියල කියන්න ඕනෙ නෑනෙ. ඒ ගමන ආවෙ එයා විතරයිග පවුලෙ අය ආවෙ නෑ. තවත් මාසයක් විතර පුතා ලංකාවෙ හිටියා. ඊට පස්සෙ ආයි රට ගියා. තමන්ගෙ තාත්තා ආයෙත් තනිවෙනවා කියන හැගීම එයාට තිබ්බත් කරන්න දෙයක් තිබ්බෙ නෑ මං හිතන්නෙ. ආයෙත් රට යනකොට තාත්තාට මාස ගණනාවකට ඇතිවෙන්න කෑම බීම ගෙදරින් ගෙනත් තියලයි ගිහින් තිබ්බෙ.

කොච්චර කෑම බීම සැප සම්පත් තිබ්බත් තනිකම කියන දේ ඊට වඩා ගොඩක් වැඩි හන්ද ඒ මාමා පොඩි පවුලකට ( අම්මයි, තාත්තයි, පොඩි ලමයෙකුයි ඉන්න පවුලක්)ගෙදර ඉන්න කිව්වා. එතකොට අඩුම තරමෙ කෑම බීම ටිකවත් වෙලාවට හම්බවෙනවනෙ. කාලය තවත් මාස කීපයක් ගෙවුනා.

ගිය මාසෙ දවසක කවුරුත් නොහිතපු විදිහට නරක ආරංචියක් ආවා. හෘදයාබාධයක් හන්ද ඒ අයියා රට දීම මියගියා කියන එක. ඒ ආරංචියත් ඒ මාමා ගොඩක් අමාරුවෙන් විදගන්න ඇති. සති දෙකකට පස්සෙ ඒ අයියගෙ මෘතදේහය ලංකාවට ආවා. අම්මගෙ අවුරුද්දෙ දානයට මාසයක් තියෙද්දි පුතාගෙ නිසල දේහය ගේ මැද තියනකොට තාත්ත කෙනෙකුට මොනව හිතෙනව ඇද්ද?.

ඒ අයියගෙ අවුරුදු දෙකහමාරක පොඩි එකා මිනී පෙට්ටිය වටේ සෙල්ලම් කර කර ඉන්නවා. තේරුමක් නෑනෙ ඒ ඉන්නෙ තාත්ත කියල.

අයියගෙ කටයුතු වෙනුවෙන් මුළු ගමම සුදානම් වුනා. ඔහු වෙනුවෙන් සුදානම් වෙච්ච බැනර් එකක් අදටත් හන්දියෙ ගහල තියනවා.

“ආදර මිතුර පිය සෙනෙහස එපාදෝ - හොරෙන්ම විත් මවු තුරුලට ගියාදෝ”

මේක දකින ඒ මාමා කොච්චර හිතෙන් මැරි මැරි උපදිනවා ඇතිද?


ඡායාරූපය ලබාගත්තේ මෙම යොමුවෙනි.

No comments:

ශිෂ්‍යත්වෙත් එක්ක අතුරු කතා

පහේ ශිෂ්‍යත්වෙ ඉවරයි. පළවෙනියො දෙවනියො තේරිලත් ඉවරයි. පාස් වෙච්ච දරුවො සතුටු වෙලත් ඉවරයි. ෆේල් වෙච්ච දරුවො දෙමව්පියන්ගෙන් මෝඩයා පොල් බ...