අම්මේ .... මං ආදරෙයි

මම අසනීප වෙලා ඉස්පිරිතාලෙ ඉදන් ඇවිත් මාසයයි. තාමත් වැඩට ගියෙ නෑ. යන්න තරම් හයියකුත් තාම නෑ. ඒ අස්සෙ විශ්ව විද්‍යාලෙ අන්තිම වාර විභාගෙ.කලිනුත් කරන්න බැරිවුන විෂයයන් දෙක තුනකුත් තියන හින්ද මේ ගමන වැඩිපුර මහන්සි වෙන්නත් ඕනෙ. අනික අසනීපයි කියල හැමදාමත් ගෙදර ඉන්න බෑනෙ. ලබන සතියෙ වත් වැඩට යන්න ඕනෙ. විභාගෙත් හැමවෙලාවෙම මගෙ හිතේ. හෙ‍ට වරුණලගෙ බෝඩිම පැත්තෙවත් ගියොත් මොනවහරි ඔළුවට දාගත්තැහැකි කියල මට හිතුනා. මාසයක් විතර තිස්සෙ අල‍ ගෙඩිය වගේ ගෙදරටම වෙලානෙ හිටියෙ. ඉතින් හෙට යන එක ගැන අම්මට දැනුම් දෙන්න ඕනෙ.


"අම්මේ...."


රෑ නාට්ටිය බල බල ඉන්න අම්මාට මම ඇමතුවා.


"ඇයි පුතේ...."


හැමදාම ඇහෙන ලයාන්විත ස්වරයෙ කිසි වෙනසක් නෑ.


"අම්මෙ මම හෙට වරුණලගෙ බෝඩිමට යනවා පාඩම් කරන්න"
" ඒ කියන්නෙ බත් එකක් බදින්න ඕනෙද?" ඒ අම්මා.
"ඔව් හවස් වෙනකන් පාඩම් කරන්න තමයි හිතාගෙන ඉන්නෙ"
"හා පුතේ"
අම්මගෙ ස්වරයෙ පොඩි හැඩුම්බර ගතියක්.
"ඇයි අම්මේ"
"කොහොමත් මම ආයෙමත් තනිකමට හුරුවෙන්න එපායැ. මයෙ පුතා ලබන සතියෙ ඉදන් ආයෙ වැඩට යනවනෙ."


අම්මගෙ ඒ වචන ටික මාව ලෝකෙ අතරමං කරල දැම්මා.

රෝහල් අත්දැකීම්

පසුගිය සති කිහිපයක් ආයෙත් ජාතික රෝහලේ සෙවන ලබන්න සිද්ධවුනා. කලින් හිටපු දවස් වලත් මගේ ජීවිතයට ගොඩක් අත්දැකීම් එකතු කරගත්තා.  ඒ අත්දැකීම් මම පස්සෙ වෙලාවක ලියන්නම්. මේ ලිපියෙනුත් මම කියන්න හදන්නෙ රෝගීන්ගෙ පැත්තෙන් මට ඇසුරු කරන්න හම්බවෙච්ච කීපදෙනෙක් ගැන. රෝහල ගැන විස්තර තවත් ලිපියකින් ලියන්නම්.

අසනීප වෙච්ච වෙලාවෙ මාව ඇතුලත් කලේ වාට්ටුවක තිබ්බ කාමරේකට (Cubicle). ඔය කාරයෙ තිබ්බෙ ඇදන් තුනයි. මම මැද ඇදේ. දෙපැත්තෙ ඇදන් වල හිටියෙ අවුරුදු 65ක් හා 68ක් වෙච්ච විශ්රා මික දෙන්නෙක්. එක්කෙනෙක් කළුතර පැත්තෙ බොහොම භය පක්ෂපාත ගැමියෙක්. මට හැමවෙලාවෙම කතාකලේ පුතේ කියල. හරිම අව්යාොජ ගතියක් ඔහුතුල තිබ්බා. ජීවිතේ බොහොම පොඩිතැනක ඉදල වෙර වීරියෙන් ගොඩනගා ගත්‍‍ කෙනෙක්. මහා ලොකු සල්ලි කාරයෙක් නෙමෙයි. ඒත් තමන්ගෙ හැකියායෙන් උපයා සපයා ගත් දේවල් ගැන ආඩම්බරයෙන් මාත් එක්ක කිව්වා. ඒක පුරාජේරුවක්මත් නෙමෙයි. එහෙම නෙමෙයිමත් නෙමෙයි. එයාට පුත්තු දෙන්නෙක් ඉන්නවා. එක්කෙනෙක් පිරිමි හෙදවරයෙක්. තේරෙන සිංහලෙන් කියනව නම් මේල් නර්ස් කෙනෙක් ඔන්න. ඒ ලමයා තමයි තාත්ත බලන්න එන්නෙ. පුතා සෞඛ්ය ය ක්ෂේත්ර යෙ හන්ද තාත්තාට ඒ ගැන සෑහෙන අවබෝධයක් තියනවා. තමන්ට වෙන ගොඩක් දේවල් බොහොම උපේක්ෂාවෙන් මේ මනුස්සය විදගන්න හැටි මම බලාගෙන හිටියා. දොස්තරලා කියන දෙයක් හා මහත්තය කියල පිළිගත්ත මේ මනුස්සයා හැම වෙලාවෙම දොස්තරලට පින් දුන්නා. තමුන් ගෙ ලෙඩේ හොදකරගන්න ඒ අය ගන්න උත්සාහය බොහොම ඉහලින් අගය කලා. වතාවක් තමන්ට සවිකරල තිබ්බ සේලයින් බෝතලය ඉවර වෙලා අනිත් අත‍ට ලේ ගමන් කරලත් තිබ්බා. ඒක වෙලාවට අයින් කරන එක හෙදියගෙ කටයුත්තක්. මොකක් හරි වෙලා හෙදියට පැය බාගයක් යනකන් එන්න වුනේ නෑ. මේ පුද්ගලයා කිව්වෙ ඒ මිසීලට මගෙ වැඩ විතරක් නෙමෙයි නෙ තියෙන්නෙ. තව කොච්චර ලෙඩ්ඩු මේ වාට්ටුවෙ  ඉන්නවද කියල. (හැබැයි පරක්කු වෙලා ඇවිත් සේලයින් එක ගලවන ගමන් හෙදිය ටිකක් තදින් කිව්වෙ “ පොඩ්ඩක් කියන්න එපායැ. අපිට තව වැඩ තියනවනෙ” කියල තමයි. මට ඉතින් අනේ මන්ද කියල හිතුනා.

අනිත් පැත්තෙ හිටියෙ ඊට හාත්පසින්ම වෙනස් අදහස් තියන කෙනෙක්. විශ්රා මික පොලිස් පරික්ෂක කෙනෙක්. කිසිම කෙනෙක්ගෙ හොදක් දැක්කෙ නැති මේ මනුස්සයා හැම කෙනෙක් දිහාම බැලුවෙ හොරෙක් මංකොල්ලකාරයෙක් දිහා බලන විදිහට. තමන්ගේ පරණ වෘත්තිය හන්ද වෙන්න ඇති. කලින් සදහන් කරපු අහිංසක ලෙඩාගෙ කිසිම හොදක් මෙයා දැක්කෙ නෑ. ඒ පුද්ගලයා ජීවත්වෙච්ච පැත්ත හරි නෑ කියල ඔහු ඒ පුද්ගලයා හැදින්වුවෙ හොරෙක් විදිහට. හැබැයි එයා ඒ පැත්තෙ ඉදල තියෙන්නෙ මීට අවුරුදු 35කට විතර කලින් ලු. ආයි ඊට පස්සෙ ඒ පැත්තෙ ගිහිල්ලත් නෑ. ඒ කාලෙයි මේ කාලෙයි වෙනස් කියල තේරුම් ගන්න එයාට ටිකක් විතර අමාරුයි.

බෙහෙත් පෙත්තක් ඉස්පිරිතාලෙ නැතිවුනොත් “මුන් තමයි කම්බ හොරු! ඕවා ඉවර වෙනවා කියල කලින් දන්නෙ නැද්ද? කලින් ගෙන්නුවනම් වැඩේ ඉවරනෙ” කියල කිහිප දවසක්ම මේ ලෙඩා කියල බැන්නා අපිත් එක්ක. හැමදාමත් එකම වගේ බනින එක තමයි කරන්නෙ. මෙයා දියවැඩියා රෝගියෙක්. රෝහලෙන් තමයි කෑම ගන්නෙ.  දියවැඩියා රෝගියෙකුට ඉස්පිරිතාලෙන් විශේෂ කෑම වේලක් ලබා දෙනවා. ඒ අයට විශේෂ මාළු කැබැල්ලක්, එළවළු සහ පලතුරු හම්බවෙනවා නොමිලෙම. එක දවසක් කෑම බෙ‍දන එක්කෙනාට වැරදිලා මේ මාළු කෑල්ල බෙදන්න අමතක වෙලා. අර මනුස්සයා බැනුම් අහපු තරම්.

ඔන්න තවත් වතාවකදි දොස්තර මහත්තය ඇද ඉහපත වාර්තාවෙ බෙහෙතක් ලියල. ලියන වෙලාවෙම පෑන ඉවරවෙලා. ඊට පස්සෙ ලියපු ටික තරමක් අපහැදිලි හන්ද බෙහෙත් දෙන්න ආපු හෙදිය ආයෙත් දොස්තර මහත්තයා හම්බවෙන්න ගියා. දොස්තර මහත්තයගෙ පෑන ඉවර වෙච්ච “පාපයට” ඒ මහත්තයගෙ මුළු පරම්පරාවම හොරු මංකොල්ලකාරයො හරියට වැඩක් කරන්නෙ නැති මීනී මරුවො වගේ විශේෂන පද වලින් බැනුම් ඇහැව්වා.

හැබැයි ඉතින් ටිකට් කපන දවසෙ වාට්ටුවෙ කාර්යය මණ්ඩලයටම කේ‍ක් ගෙඩි දෙකකුත් අරන් දීලයි මෙයා ගියෙ.

තවත් රෝගියෙක් හම්බවුනා එක්ස් රේ කාමරේ ගාවදී. වෘත්තියෙන් නාට්ටාමි කෙනෙක්. රෝගෙ මොකක්ද කියල හරියට දන්නෙ නෑ. හැබැයි දැන් ලෙඩේ පාලනය වෙලා තියෙන්නෙ. දොස්තරල කියල තියනවා බොන්න එපා. බිව්වොත් එදාට මේ ලෙඩේ හැදෙනවා කියල. අනේ ඉතින් මේ මනුස්සය අවුරුදු එකහමාරක් නොබී ඉදල. යාළුවෙක්ගෙ තාත්තගෙ මරණයක් දවසක දුක වැඩි වෙලා නොබී ඉන්න බැරිවෙලා. ඉතින් එදා හොදටම අමාරු වෙලා ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනත්. මේ මනුස්සයා මාර විදිහට දුක් වෙනවා. තමන් ගැන නෙමෙයි.  රෝහල් කාර්යය මණ්ඩලය ගැන. අනේ මම එදා නොබී හිටියනම් මේ අයට මෙච්චර කරදරයක් නෑනෙ. මාව හැමතැනම එක්කගෙන යන්නත් ඕනෙ. මේ පරික්ෂණ වලට ආණ්ඩුවෙ සල්ලි කියල කොච්චර යනවද? කියල.

අනෙ මං දන්නෑ අයියෝ.... මිනිස්සු හරිම විවිධාකාරයි.